Snorkelen, massage, jungle en veel meer...

Oeps, ik loop al weer 2 weken achter! Niet helemaal mijn fout vind ik, heb gewoon sinds de laatste blog geen fatsoenlijk internet gehad. Dus er valt een hoop te vertellen. Ik zet het even kort op een rijtje en dan kijk ik hoe ver ik kom, want ik wil ook nog slapen vannacht;)

- Laatste dag Taman Negara
- Kota Bharu
- Perhentian Islands
- Kuala Terengghanu
- Kuching (Borneo)
- Hilton Longhouse Resort
- Nanga Sumpa, Iban Longhouse
- Singgahsana Village House
- Aankomst Miri

Het verhaal begint met een vervelende laatste dag in de Taman Negara. Werd wakker met overal pijn en diarree:( Ben gewoon meegegaan naar de Canopy Walkway. Ondanks mijn 'algehele malaise' was dat toch leuk. 500 meter op touwbruggen tussen de bomen lopen met ontzettend mooie uitzichten en vogeltjes. Op de terugweg moest ik rennen om de wc te halen. De rest van de dag heb ik een beetje gependeld tussen bed en toilet. Tot de avondwandeling. Dat ging best goed en het lijstje dieren is hier flink uitgebreid:

- Sambardeer (soort hert)
- Civetkat
- Schorpioen
- Wandelende tak
- Kikkers
- Kakkerlakken en andere insecten

De volgende dag ben ik toch maar aan de diarreeremmers gegaan omdat ik een 6 uur durende treinreis anders niet zag zitten. Werkt perfect! De 4 opvolgende dagen zat alles vast.

De treinreis ging dus naar Kuching, tegen onze verwachtingen in reed de trein op tijd.

Dan komt Kota Bharu, rare stad. De stad is voor 95% moslim (zelfs baby's krijgen soms al een hoofddoekje op) en je hebt het gevoel dat je de eerste blanke bent die de stad bezoekt. Misschien wel omdat we met 5 (blonde) meiden waren, maar iedereen staarde ons ongegeneerd aan. Als we in een portiek zaten leek het alsof iedereen al gewaarschuwd was en even moest komen kijken. Heel vreemd. Toen we aam het eten waren in de pizzahut (ja, we konden het niet laten en het leek natuurlijk niet eens op een pizza) kwam er zelfs een man naar ons toe of hij zijn vrouw en dochters met ons op de foto mocht zetten!
Ook hoor je heel de dag door het gezang en gepreek van de moskeeen. Vooral op vrijdag. We waren na even langs de Birdsinging Contest te zijn gelopen (hilarisch) op de Friday morning market geweest. Bomvol met mensen zitten op de straat die naar een preek luisterden die voor ons klonk alsof hij over hel en verdoemenis ging en bijna voelde of hij aan ons gericht was, heel intimiderend.
Na het slenteren door de snikhete stad hebben we verkoeling gezocht in de Mall. Hier heb ik een nieuw fototoestel gekocht! Ben er echt super blij mee (de foto's zijn alleen te groot om hier te uploaden, staan er wel wat op mijn facebook), ik zit inmiddels aan de 900 foto's in 2 weken.

Het weinig touristische KB werd opgevolgd door een paar dagen Bounty Eiland. Zon, superblauwe zee, strand en verbrande billen. Ik had zo mijn best gedaan om dat te voor komen maar de tweede keer snorkelen werd me toch fataal. Mijn schouders waren beschermd door een tshirt, maar mijn billen die steeds kwamen bovendrijven niet. Gelukkig was alleen mijn rechter bil ernstig getroffen en kon ik nog wel goed slapen op mijn linker zij.
Ik ben dus twee keer wezen snorkelen en dat was echt mooier dan ik ooit had kunnen denken. Duizende vissen in alle kleuren, groot, klein, alleen of in gigantische scholen, eigenlijk te mooi om waar te zijn en dan heb ik het nog niet eens gehad over de zeekomkommers, het koraal en de zeeschildpad!!! (en dan ben ik nog een van de ongelukkigen die en geen rog en geen haai hebben gezien)
Naast het snorkelen hebben we ook nog een dag gekanood, zwaar!!! Ook hier waren de voorzorsmaatregelen (factor 30, lange mouwen, iets over de benen, pet) niet voldoende, rode polsen.

De 3e dag was er een gigantische stortbui en in de nacht heeft het onophoudelijk geregend, dus was het een mooie tijd om weer te vertrekken naar onze laatste bestemming op het Maleisisch schiereiland: Kuala Terengghanu. Volgens degenen die er al geweest waren erg saai en niks te beleven. Dat was niet helemaal waar, de stad was mooi aangelegd met een leuke nieuwe boulevard, maar zonder mensen. Dat snapten ze nog niet helemaal. Er was wel een leuke markt met duizenden kilo's kroepoek, maar 1,5 dag was al wel behoorlijk lang om door te komen, dus hebben we een massage gedaan. Om het ontspannend te noemen gaat wel ver, maar het was wel geslaagd wat mij betreft. We werden flink aangepakt door vrouwtjes die geen woord engels spraken en een veel gebruikte methode was met de vuist op een spier rammen. Dat was wel grappig, zeker omdat je die klappen door de muur van de ander kon horen, baf, baf, klet, klets. Af en toe kon ik mijn lach niet inhouden, echt ontspannen was dus moeilijk.

Donderdag de 20e zijn we via KL (waar we 5 uur moesten wachten wegens een gereschedulede vlucht) naar Kuching op Borneo gevlogen.

Dat lijkt me een mooi punt om even te stoppen, ik ben het even zat. De komende dagen heb ik wel toegang tot internet, dus dan komt de rest!

Groetjes,
Esmee