De grote klim

Nog maar 2 daagjes en dan vlieg ik al weer terug naar huis, maar eerst nog even een verslag van mijn laatste grote avontuur, de beklimming van de Rinjani.

Na de Komodo trip ben ik.samen met Sarah 1 dag in Senggigi geweest en die dag heb ik gebruikt om mijn Rinjani trekking te boeken. De top was nog steeds gesloten, dus werd het een beklimming naar de kraterrand met een nachtje kamperen daar en de volgende dag weer terug. Het boeken was al een avontuur op zich. Lombok is heel anders dan Bali, veel mindrr toeristen, maar wel heel veel mannetjes die uit zijn op je geld. En als ik ietd geleerd heb deze reis dan is het dat ik absoluut niet goed ben in onderhandelen. Uiteindeleik heb ik dus zelfs ergens geboekt waar ik niet de laagste prijs kreeg, maar waar ik me niet zo opgelaten voelde.

Donderdag morgen om 4 uur werd ik opgehaald, waarna ook Ruwan en 3 Canadese vrienden, Adam, Brendan en Jeff nog opgehaald werden. Rond 6 uur kwamen we aan en kregen we nog een bananen pannekoek als ontbijt en voegde nog een Canadees, Alex, zich bij ons. Al met al een leuke groep waar ik wel vertrouwen in had, in ieder geval geen schattige meisjes met all stars die het wel eens zwaar zouden kunnen krijgen (ik had merrdere verhalen over huilende meisjes gehoord die naar beneden gedragen moesten worden). De jongens gingen er bij de start meteen als een speer vandoor, maar het leek mij wel zo slim om rustig aan te beginnen, en van die jongens kon ik toch niet winnen, dus dat ging ik niet eens proberen. Al snel ging het vrij steil omhoog en boelde ik elke stap in mijn kuiten en dat was pas het begin. Via het basecamp, Pos 1 en Pos extra (rustpunten) kwamen we rond 10 uur aan bij Pos 2 voor de lunch. Daar moest ik echt niet aan denken, maar met veel moeite heb ik toch mijn hele bord noodles naar binnen gewerkt. Inmiddels kwamen de groepjes van de vorige dag terug met de bemoedigende woorden dat de volgende twee eteppes nog veel zwaarder zouden worden. En daat zat wel wat in, van Pos 2 naar Pos 3 was veruit de langste etappe, met een iets minder steil begin, maar een erg zwaar einde. Toen heb ik me wel een paar keer afgevraagd wat ik hier nu zo leuk aan vond. Bij Pos 3 begon het een beetje te regenen, dus de regenjas niet voor niets mee gesleept, maar vrij snel weer uitgetrokken, want inmiiddels was het een stuk koeler, maar de inspanning zorgde voor een flink gezweet. Na Pos 3 gingen we de jungle uit en werd hrt met handen en voeten klauteren over de rotsen. 100 stappen en dan 10 ademteugen rust en weer door, bij de echt steile stukken zelfs na 50 stapjes rusten. Af en toe zag ik Brendan en Ruwan dat was wel een goedee motivatie om door te blijven gaan. Van Pos 3 naar 4 zou 2 uur zijn, maar na ongeveer 3 kwartier zag ik de jongens al in een schuilhutje zitten, ik wilde het eerst niet geloven dat ik er al was, maar het bleek toch zo te zijn. Nu nog maar een half uur naar de kraterrand. Dordat we de stal roken ging dat vrij soepel. En dan eindelijk de beloning, uitzicht op het kratermeer en de kleine vulkaan in hrt meer...prachtig! Dat was de klim helemaal waard.

Inmiddels.was het ongeveer 2 uur en het uitzicht veranderde iedere seconde, hrt ene moment was het compleet bewolkt en het volgende moment scheen de zon prachtig op het meer, fascinerend. De portes waren ook aangekomen met de tenten, echt respect voir die jongens, die lopen dus gewoon omhoog op flipflops met een paal met 2 volgepakte manden op hun schouder, niet normaal.

Om 4 uur kregen we eten en toen was het wachten op de zonsondergang. Het werd steeds kouder en bewolkter, maar net op tijd klaarde het wat op en kregen we nog een prachtig lichtspel te zien. En na de zonsondergang om 7 uur de tent in. Lange pyamabroek, hempje, thermoshirt en fleecevest aan, in de slaapzak en regenjas als kussen, comfortabel is anders en warm was het ook nog steeds niet. Gelukkig had Brendan er geen problemen mee om dicht tegen elkaar aan te kruipen. Het werd een nacht met weinig slaap, iedere 5 minuten van houdiing wisselen om slapende armen, pijnlijke heupen en verkrampte benen te ontlasten.

Het opstaan daarentegen viel alls mee, eigenlijk geen spierpijn op een enorm stijve nek na. Na de sunrise eneen verschrikkelijk ontbijt ( gefrituurde biscuitjes, hoe verzin je het) was het al weer tijd voor de afdaling. Waar ik bij de klim nog zo verstandig was om mezelf niet op te blazen wilde ik nu per se niet als laatste beneden zijn. Al rennend en springend (en gijdend) daalde ik af, dat was echt fun! Hoe verder ik kwam hoe ongecontroleerder het werd, met een paar bijna verzwikte enkels en verdraaide knieen tot gevolg, maat ik was als 3e beneden. Daar sloeg de vermoeidheid pas echt toe, nog een uurtje gewacht tot het vrijdagmiddag gebed afgelopen was en toen terug naar Senggigi. Inmiddels was mijn buik flink aan het protesteren na dat rare ontbijt.

De rest va de vrijdag en zaterdag brn ik dus in de buurt van de wc gebleven. Vooral.zaterdag was dat eecht ellende met enorme spierpijn. Uiteindelijk geb ik 2 nachten gili Air geboekt om daar lekker bij te komen. Een massage gehad, een rondje om het eiland gelopen (op blote voeten, niet slim, verbrandde voetzolen) en heerlijke bb qq vis gegeten.

De naderende terug reis maakte me erg onrustig, opeens moest ik weer gaan plannen. Uiteindelijk heb ik dinsdag de boot naar Padangbai, Bali, genomen en ben daar 2 dagen geweest. Gesnorkeld in de Blue Lagoon, de kindjes op het strand gefotografeerd ( vinden ze machtig mooi om zichzelf op defoto te zien) en nog naar een ander strand geweest met gigantische golven. Eind van de middag had ik een shuttle gereserveerd naar Kuta. Die had 3 uur vertraging, dus ben ik uitendelijk met een bs van een andere organisatie mee gestuurd, maar met een flinke omweg in Kuta aangekomen vor de laatste dagen. Die 4 weken zijn echt om gevlogen!

Tot heel snel! Liefs